«Όταν, μεγάλος πια, χάνεις έναν γονιό, είσαι πολύ μεγάλος για να μεγαλώσεις»

 

Βγάζεις ταυτότητα στα 12, παίρνεις δίπλωμα οδήγησης μετά το λύκειο, έχεις δικαίωμα ψήφου στα 17. Όμως η αληθινή ενηλικίωση έρχεται όταν δεν είσαι πια το παιδί κάποιου.

Βγάζεις ταυτότητα στα 12, παίρνεις δίπλωμα οδήγησης μετά το λύκειο, έχεις δικαίωμα ψήφου στα 17. Όμως η αληθινή ενηλικίωση έρχεται όταν δεν είσαι πια το παιδί κάποιου.

Η ΕΝΗΛΙΚΙΩΣΗ ΤΕΛΙΚΑ είναι μια φάση που διαρκεί πολλά χρόνια. Τυπικά ξεκινά στα 18, όταν πλέον θεωρείσαι ανεξάρτητο άτομο, δεν δείχνεις ταυτότητα για να αγοράσεις τσιγάρα και απολαμβάνεις τη δυνατότητα να βγαίνεις και να πίνεις με τις ευλογίες του νόμου. Αυτά τυπικά. Γιατί ουσιαστικά, ακόμα κι όταν μεγαλώσεις αρκετά, διαλέξεις σύντροφο, σπίτι, αυτοκίνητο, κάνεις παιδιά, ανακαλύψεις τις πρώτες σου ρυτίδες, αποκτήσεις γέφυρες στα δόντια και αποδεχτείς ότι για άσκηση σού ταιριάζει μόνο η γιόγκα και το πιλάτες, ακόμα και τότε, υπάρχει μια απόσταση που σε χωρίζει από την ουσιαστική ενηλικίωση. 

Όσο χτυπάει το τηλέφωνο και βλέπεις στην οθόνη «μαμά» ή «μπαμπάς» ή οποιοδήποτε όνομα τέλος πάντων έχεις δώσει σε αυτούς που σε γέννησαν ή σε μεγάλωσαν, τότε θα υπάρχει πάντα ένα κομμάτι ανήλικου εαυτού που θα γελάει αυτάρεσκα με τη σιγουριά ότι, αν χρειαστεί, υπάρχει κάποιος να μαζέψει τα σπασμένα ή, στη χειρότερη, να σου δώσει ένα χεράκι για να τα μαζέψεις πιο γρήγορα.

Δεν συζητώ για τις ιδιαιτερότητες της χώρας μας, όπου παραμένεις «λεβεντάκος» ή «ματάκια όμορφα» ακόμα και ως προχωρημένος μεσήλικας. Το είδαμε στην οικονομική κρίση των τελευταίων ετών, αλλά το βλέπουμε και κάθε μέρα γύρω μας. Είμαστε μια κοινωνία «μεγάλων παιδιών» που πιστεύουμε (ελπίζουμε;) ότι οι δικοί μας θα ζουν για πάντα, θα έχουν την έγνοια μας, θα μας ετοιμάζουν ένα πιάτο φαγητό ή θα παίρνουν ένα τηλέφωνο να μας θυμίσουν από τα γενέθλια της ξαδέρφης μέχρι τη δήλωση της εφορίας ή την προθεσμία για την εγγραφή στο κτηματολόγιο. Ενοχλητικά τηλεφωνήματα, επίμονα, με ringtones που διαπερνούν το τύμπανο, όπως εκείνο το πρωινό μάντρα: «Ξύπνα, θα αργήσεις στο σχολείο».

Το αστείο είναι πως όταν, μεγάλος πια, χάνεις έναν γονιό, τη ρίζα της ίδιας σου της ύπαρξης, ακόμα κι αν δεν θεωρείσαι τυπικά «ορφανός», είσαι πολύ μεγάλος για να μεγαλώσεις. Έχεις ζήσει τόσα χρόνια με τη φροντίδα –ακόμα και τη νοητή φροντίδα– κάποιου, που δεν ξέρεις πώς γίνεται να ζεις χωρίς αυτή.

Μετά, τα τηλεφωνήματα σταματούν. Η επαφή «μαμά» ή «μπαμπάς» δεν εμφανίζεται στην οθόνη και αν δεν πάρεις εσύ ή δεν περάσεις να δεις αν παίρνουν τα χάπια τους, μπορεί και να κάνεις μέρες να ακούσεις τη φωνή τους. Επισκέψεις που σε βγάζουν από το πρόγραμμα, σε αναγκάζουν να μπλέξεις στην κίνηση και σε κουράζουν ψυχικά και σωματικά. Μετά, οι επισκέψεις σταματούν. 

Η ενηλικίωση έρχεται απότομα και δεν έχει καμιά «sweet sixteen» χαριτωμένη μορφή. Είναι άγρια και απόλυτη. Δεν είσαι το παιδί κάποιου. Δηλαδή είσαι, αλλά εκείνος ο κάποιος δεν είναι πια εδώ να το βεβαιώνει. Δεν θα ρωτήσει πώς πάει η δουλειά, αν έχεις λεφτά, μήπως χρειάζεσαι κάτι, τι κάνουν τα παιδιά, γιατί αδυνάτισες, πάχυνες, κουτσαίνεις, γιατί πιάνεις τα μαλλιά σου κότσο αφού δεν σου πάνε. Μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις με τα μαλλιά σου, τη δουλειά σου και τα παιδιά σου, αλλά αρχίζει να σου λείπει το «ξύπνα, θα αργήσεις στο σχολείο».

Το αστείο είναι πως όταν, μεγάλος πια, χάνεις έναν γονιό, τη ρίζα της ίδιας σου της ύπαρξης, ακόμα κι αν δεν θεωρείσαι τυπικά «ορφανός», είσαι πολύ μεγάλος για να μεγαλώσεις. Έχεις ζήσει τόσα χρόνια με τη φροντίδα –ακόμα και τη νοητή φροντίδα– κάποιου, που δεν ξέρεις πώς γίνεται να ζεις χωρίς αυτή. Δεν είμαι σίγουρη αν υπάρχει τρόπος να ενηλικιωθείς πριν από τον θάνατο των γονιών, ακόμα κι αν σε έχουν προετοιμάσει γι’ αυτό, έχεις πάρει από νωρίς τη ζωή στα χέρια σου και έχεις κόψει τους οικογενειακούς δεσμούς. 

Επίσης, δεν είμαι σίγουρη αν παίζει ρόλο η σχέση που έχεις μαζί τους. Με σιγουριά μπορώ να πω μόνο ένα: η ενηλικίωση, αυτή η αναπόφευκτη, είναι ένας μικρός θάνατος. Το παιδί που ήσουν θάβεται μαζί με τον πατέρα ή τη μητέρα –αναλόγως ποιος φεύγει πρώτος– κι αυτό που μένει είναι ένας ενήλικας να φωνάζει με παιδική φωνή «μαμά!», «μπαμπά!» και να μην παίρνει απάντηση. Και τώρα πήγαινε μάζεψε μόνος τα σπασμένα σου.

Λίνα Ιντζεγιάννη

https://lykeio.karperou.gr/panellinies/tropos-exetasis-ton-panelladika-exetazomenon

Εθνικές εκλογές Ιούλιος 2019

Εθνικές εκλογές 2019, το κράτος εξουθενωμένο, η οικονομία διαλυμένη, η κοινωνία σερνάμενη και ούτε λόγος για πραγματικές ανατροπές.

Προγράμματα αναμασημένα στα όρια των επιταγών του συστήματος, ρητορικές χιλιοχρησιμοποιημένες: δεξιός, αριστερός, κόκκινος, κίτρινος, πράσινος και πάει λέγοντας.

Το δίπολο ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ υφιστάμενο, με τη ΝΔ να προηγείται αισθητά στις προβλέψεις και να στοχεύει ακόμη και σε αυτοδυναμία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, αποδυναμωμένος μετά από μια επίπονη κυβερνητική θητεία κατά την οποία αναγκάστηκε να βγει έξω από τις προγραμματικές του θέσεις, έχει επιδοθεί σε μια προσπάθεια δικαιολόγησης των αδικαιολόγητων. Κεντρικό σύνθημα ότι συμμάζεψε την κατάσταση. Μα δεν τον ψήφισε ο λαός για να συμμαζέψει αλλά για να ανατρέψει την κατάσταση.

Η ΝΔ, αρκετά συσπειρωμένη, αποβλέπει όχι μόνο σε ισχυρό προβάδισμα αλλά και σε αυτοδυναμία, χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι όσο πιο ισχυρή είναι η εντολή του λαού, τόσο πιο μεγάλες θα είναι και οι απαιτήσεις του, χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι δεν υπάρχει πλέον ψήφος υπομονής. Η αυτοδυναμία για ένα συστημικό κόμμα, που είναι ανίκανο να αλλάξει τις λάθος πολιτικές που επιβάλλονται από την Ευρωπαϊκή Ένωση, σημαίνει αυτοκαταστροφή. Αυτό ακριβώς συνέβηκε στο ΠΑΣΟΚ, όταν ήταν η τελευταία αυτοδύναμη κυβέρνηση της χώρας, και καταποντίστηκε.

Αναγκαίο καλό για τη χώρα να ηττάται το πολιτικό κατεστημένο και το σύστημα να αναγκάζεται να επαναπροσδιορίσει τις δυνάμεις του.

Το ΚΙΝΑΛ, παλιό ΠΑΣΟΚ, ελπίζει να αποκτήσει διψήφιο ποσοστό, για να ξαναβρεί την παλιά του αίγλη. Κυρίως όμως ελπίζει να συγκυβερνήσει, καθώς η απόκτηση της εξουσίας είναι η μητέρα της ιδεολογίας όλων των συτημικών κομμάτων.

Κοινός παρονομαστής όλων είναι η διαχείριση της εξουσίας κι ας είναι η συγκεκριμένη εξουσία εξαρτώμενη δύναμη και ο λαός απέναντί της. Η εξαπάτηση του λαού υπακούει στην λογική της συντήρησης μιας διαστρεβλωμένης δημοκρατίας, αντί της θεραπείας της.

Είναι χαρακτηριστικό ότι, υπάρχει ηθελημένη τύφλωση και κώφευση απέναντι στα πραγματικά προβλήματα της χώρας, για αυτό και τα μεγαλύτερα τουλάχιστον κόμματα δεν συσπειρώνονται σε μια κοινή αντιμετώπιση της κρίσης απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με βάση τα αιτήματα επιβίωσης του Ελληνικού Λαού και όχι τα δικά τους προσωπικά αιτήματα.

Για αυτόν ακριβώς το λόγο αναφύονται παντού στην Ευρώπη ακροδεξιά κόμματα και κινήματα.

Στην Ελλάδα το ποσοστό της Χρυσής Αυγής μειώθηκε όχι γιατί έλαμψε η Δημοκρατία, αλλά γιατί καινούργια κόμματα όπως η Ελληνική Λύση κατάφεραν να παρεισφρήσουν στο πολιτικό σκηνικό και να απορροφήσουν θυμωμένους με την αντιπροσωπευτική δημοκρατία ψηφοφόρους.

Θετικό θα είναι,τα άκρα να εξαφανιστούν εντελώς και οι θυμωμένοι ψηφοφόροι να αντιληφθούν ότι, όταν αρρωσταίνει η δημοκρατία τη θεραπεύεις δεν την σκοτώνεις…

Το ΚΚΕ στη γωνιά του δεν διεκδικεί την a-priori εξαρτημένη εξουσία, αλλά δεν κάνει και αρκετά για να την ανατρέψει. Αρκείται σε μια ασφαλή αντιπολίτευση.

Το ΠΟΤΑΜΙ, η ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΩΩΝ, κόμματα που εμφανίστηκαν δυναμικά σε προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις είτε εξαφανίστηκαν είτε παραπέουν γιατί ο λαός αντιλήφθηκε ότι στην προσπάθεια τους να αλλάξουν τα πράγματα άλλαξαν οι ίδιοι.

Το ΜΕΡΑ 25, που διεκδίκησε να μπει στην Ευρωβουλή και ενδεχομένως να τα καταφέρει να μπει στην εθνική βουλή, αν δεν χρηματοδοτείται από ίδιους πόρους, δεν είναι δηλαδή αυτοελεγχόμενο, θα έχει την ίδια μοίρα όπως το ΠΟΤΑΜΙ.

Μικρότερα κόμματα, με πιο ριζοσπαστικές πολιτικές, μένουν απέξω όταν έρχεται η ώρα των εθνικών εκλογών. Στο μοίρασμα της πίτας δηλαδή δεν περισσεύει ούτε κέρασμα.

Ποια είναι η ιδανική λύση: Πρέπει όλα τα κόμματα να γίνουν μικρά κόμματα έτσι ώστε να μην εναλλάσσονται στην εξουσία. Και έρχεται η ώρα καθώς φαίνεται για να γίνει αυτό. Πρέπει η εξυγίανση της οικονομίας να φιλτραριστεί μέσα από την αναβίωση της εθνικής παραγωγής/μεταποίησης και την παράλληλη επιβίωση της κοινωνίας μέσα από τις κοινωνικές μεταβιβάσεις και όχι μέσα από τους άδικους φόρους, τις περικοπές, τη δουλεία και το γκρέμισμα του κοινωνικού κράτους.

Όποια φιλοευρωπαϊκή κυβέρνηση ή κυβερνητικός συνασπισμός δεν είναι ικανή να το πετύχει αυτό απέναντι στην Ευρώπη ΑΜΕΣΑ και όχι με συμβιβαστικές λύσεις, τότε θα αναγκαστεί να παραμερίσει για να εφαρμοστούν άλλες λύσεις.

Παναγιώτα Μπλέτα

http://www.youtube.com/watch?v=yi3VizJTb20

Εκλογές κι Αυτογνωσία

  

μέσα απ’ τη ματιά ενός υποψηφίου 

Η μικρή μας κοινωνία, πόσο όμορφα είναι τακτοποιημένη μέσα στην αυταπάτη, έτσι ώστε όταν κάποιος λίγο πιο συνειδητός ξεφύγει απ’ τα στενά σύνορά της πλάνης αυτής και προσπαθήσει να βοηθήσει τους συντρόφους του να κοιτάξουν πέρα απ’ το εφήμερο και το απατηλό, χαρακτηρίζεται ως γραφικός κι ονειροπόλος. Όλοι θέλουν να περιχαρακώσουν τις πεποιθήσεις τους γιατί αν είναι αλήθεια αυτή η καινούργια φωνή, ολόκληρη η ζωή τους βγαίνει λάθος. Και στηρίζονται στη δύναμη των αριθμών για να θάψουν τη νέα φωνή. Είναι έτσι κι αλλιώς η πλειοψηφία.

Εκλογές λοιπόν. Ήσουν υποψήφιος κι έπεσες αξιοπρεπώς. Καλά να πάθεις! Ήξερες απ’ την αρχή ότι συμμετείχες σε παρτίδα πόκερ με σημαδεμένη τράπουλα. Πόσες πιθανότητες είχες να κερδίσεις; Εσύ γραφικέ μου φίλε επέμενες ότι πρέπει να εξορίσουμε επιτέλους τον εγωισμό μας και να αναπτύξουμε το πνεύμα της συλλογικής προσπάθειας. Ότι πρέπει να αφουγκραστούμε αυτό που η συνείδηση μας προτάσσει και να το πράξουμε με απόλυτη επίγνωση. Ότι είναι ανάγκη να οραματιστούμε την μελλοντική μας κοινωνία και να μοχθήσουμε για την πραγματοποίηση αυτού του οράματος μέχρι οι προσπάθειες μας να ευοδωθούν ώστε να προικίσουμε το κάρπισμα αυτό στα παιδία μας….  Επέμενες ότι η αυτοπραγμάτωση όπως και η πραγματοποίηση της ιδανικής κοινωνίας είναι μια αέναη διαδικασία που γίνεται ομορφότερη όσο πιο συνειδητά συμμετέχεις σ' αυτήν. Και καλούσες τον κόσμο σε μια ενεργότερη συνειδητή συμμετοχή. Κούνια που σε κούναγε…

Αν ένα δέντρο πέσει σε ένα παρθένο δάσος και κανείς δεν είναι κοντά να το ακούσει θα κάνει άραγε θόρυβο; Η επιστημονική απάντηση λοιπόν, με φιλοσοφικές όμως προεκτάσεις, όσο κι αν σας φαίνεται περίεργο είναι «όχι»! Χρειάζεται τουλάχιστον ένα αυτί για να συλλάβει τις αναταράξεις και τους κυματισμούς από την πτώση του δέντρου και ένας εγκέφαλος για να επεξεργαστεί το σήμα αυτό. Εάν δεν είναι κάποιος κοντά στην πτώση του δέντρου, δεν θα δημιουργηθεί σε κάποιον εγκέφαλο  η αίσθηση του ήχου, άρα «δεν θα κάνει θόρυβο».

Όταν το απέναντι αυτί και ο εγκέφαλος που το συνοδεύει υποβαθμίζουν όλη την εστίαση τους στο προσωπικό ρουσφέτι και στο πως θα βρούμε το καταλληλότερο μέσο για να εξυπηρετήσουμε ευκολότερα τα μικροσυμφέροντά μας, απλώς θα χάσεις το χρόνο και τα λόγια σου. Πρόσθεσε σ’ αυτό και την δικαιολογημένη καχυποψία που οφείλεται στην απογοήτευση του ψηφοφόρου (τι προσπαθεί να μας πει αυτός ο περίεργος τώρα και σε τι αποσκοπεί;) και η συνταγή της αποτυχίας έχει ολοκληρωθεί. Φυσικά και υπάρχουν άνθρωποι που ακόμη διατηρούν την ικανότητα να οραματιστούν μια πιο ανθρώπινη κοινωνία και που μπορούν να κοιτάξουν πέρα από τα στενά όρια του προσωπικού τους συμφέροντος Πικρή όμως η διαπίστωση πως είναι δυστυχώς η μειοψηφία. Δύσκολα τους ανακαλύπτεις.

 

Μα το δυνατότερο ερέθισμα που οδηγεί στην αυτογνωσία είναι η παρατήρηση όχι μόνο των ψηφοφόρων αλλά κυρίως των υποψηφίων που τρέχουν αλαφιασμένοι παρακαλώντας να ψηφισθούν. (Βρε λες να είσαι κι εσύ έτσι;). Τι άκρατη φιλοδοξία ή μάλλον ματαιοδοξία είναι αυτή, καλυμμένη τόσο πρόχειρα πίσω από τη μάσκα της δήθεν εσωτερικής παρόρμησης να προσφέρουν για το καλό του τόπου; (αν και νομίζω ότι φιλοδοξία και ματαιοδοξία είναι το ίδιο καθώς δεν υπάρχει προσωπική επιθυμία για δόξα που να μην είναι εντελώς μάταιη). Με τέτοιο εμφανή ναρκισσισμό και αυταρέσκεια, με τόσο έντονο το σύμπλεγμα ανωτερότητας  (ή κατωτερότητας που έχει ανάγκη την κοινωνική αποδοχή για να καλυφθεί) ζητάς να σε ψηφίσουνε για να σώσεις τον κόσμο; Γιατί άραγε επιζητάς με τόση αγωνία την κοινωνική άνοδο και την κοινωνική αναγνώριση δίνοντας ψεύτικες, ανήθικες υποσχέσεις ή ακόμη και χρηματίζοντας ευπαθείς ομάδες; Πόσο πιο κάτω θέλεις να ξεφτιλίσεις αυτή τη δήθεν γιορτή της Δημοκρατίας; Πώς να πιστέψω ότι νοιάζεσαι αληθινά για τα κοινά κι όχι για την πάρτη σου όταν σε θεωρώ ικανό να πουλήσεις και τη μάνα σου ακόμη για να εκλεγείς; Οι απαίδευτοι υποψήφιοι δυστυχώς είναι και οι πιο ματαιόδοξοι. Ίσως επειδή ενδόμυχα γνωρίζουν πολύ καλά την ανεπάρκεια τους, αλλά δεν την αποδέχονται. Ούτε τους ενδιαφέρει το ενδεχόμενο να δουλέψουν και να την καλύψουν.

Μέσα απ’ την προεκλογική αυτή διαδικασία συνειδητοποιείς επίσης, καθώς το βλέπεις στο μέγιστο βαθμό, το πόσο ρηχές και επιφανειακές είναι οι σχέσεις των ανθρώπων. Είδα γνωστούς μου να εξοργίζονται ή να πέφτουν σε κατάθλιψη, να καταρρέουν πραγματικά επειδή μαυρίστηκαν στις εκλογές διαπιστώνοντας πόσοι από τους υποτιθέμενους φίλους τους, τους περιτριγύριζαν μόνο προς ιδίον όφελος, ποιοι τους κολάκευαν απλώς για να ικανοποιήσουν τον ναρκισσισμό τους, ποιοι δε νοιάζονταν τόσο ώστε να τους ασκήσουν κριτική ρισκάροντας έτσι να χαλάσουν την επιφανειακή τους σχέση και πόσοι ακόμη τους φθονούσαν χωρίς να το έχουν εκδηλώσει μέχρι τώρα. Συνειδητοποίησαν μέσα από την εκλογική αυτή διαδικασία ότι το ψέμα, η κοροϊδία και η υπόσχεση «θα σε στηρίξω» που τις περισσότερες φορές δεν επαληθεύεται,  δε συμβαίνει μόνον παραμονές των εκλογών αλλά καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής τους. Συνειδητοποίησαν εν τέλει ποιοι είναι οι πραγματικοί τους φίλοι, ποιοι είναι αυτοί που νοιάζονταν αληθινά, ποιοι κατά καιρούς τους κατέκριναν για τις πράξεις τους όχι επειδή ήθελαν να υποτιμήσουν την αξία τους αλλά επειδή πίστευαν πραγματικά σ’ αυτούς. Ελπίζω να γίνουν τώρα επιλεκτικότεροι στις συναναστροφές τους.

Ο μικρός μας κόσμος όμως, το ίδιο όμορφα θα συνεχίσει να βολεύεται  μέσα στις αυταπάτες του. Γιατί να ξεβολευτεί; Με προσευχές κι επικλήσεις ή σκορπίζοντας αγάπη και φως μέσα απ’ το facebook, καμιά ρήξη δε μπορεί να γίνει ούτε η παραμικρή αλλαγή πρόκειται ποτέ να συμβεί. Μάλιστα βολεύει αφάνταστα το σαθρό αυτό σύστημα. Ο κόσμος τελικά θα αρχίσει να επιταχύνει την εξέλιξή του προς την ιδεατή κατάσταση μόνον όταν όλο και περισσότεροι συνειδητοί άνθρωποι, με πραγματική ανιδιοτέλεια, με αληθινό όραμα κι αγωνία για την πορεία της ανθρωπότητας θα αποφασίσουν ενεργά να συμμετέχουν και να προσφέρουν τον εαυτό τους για την καλυτέρευση του συνόλου.

πηγη:http://nekthl.blogspot.gr

TO BE GREEK

πηγη:http://www.piperies.gr

Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ, πίστη στο όνειρο και ενθουσιασμό

Η μεγάλη κρίση, η μητέρα των κρίσεων, δεν είναι οικονομική αλλά πολιτική. Το ερώτημα λοιπόν που πλανάται εδώ και καιρό στο μυαλό πολλών είναι πώς είναι δυνατόν έπειτα από όλη αυτή την κρίση να μην έχουν βγει νέες πολιτικές δυνάμεις που θα τραβήξουν τη χώρα μακριά από την περιδίνηση θανάτου στην οποία έχει εισέλθει;

Είναι πασιφανές πως η Ελλάδα περνάει όχι μία αλλά πολλαπλές κρίσεις τα τελευταία χρόνια. Στο μυαλό όλων έρχεται πρώτα πρώτα η οικονομική κρίση. Όμως αυτή είναι άμεση συνέπεια του τρόπου που έχουμε δομήσει το κράτος και τις αξίες της κοινωνίας. Η μεγάλη κρίση, η μητέρα των κρίσεων, δεν είναι οικονομική αλλά πολιτική.

Παρακολουθώντας τις συζητήσεις στη Βουλή ο απλός πολίτης μένει πραγματικά άφωνος. Ο θεατρινισμός, η τσαρλατανιά, οι ψευτομαγκιές, ο αβδηριτισμός, η απουσία επιχειρημάτων και λογικής είναι κυρίαρχο στοιχείο στις συνεδριάσεις του ύψιστου οργάνου του δημοκρατικού μας πολιτεύματος αλλά και στις κομματικές αντιπαραθέσεις. Οι εξαιρέσεις που πάντα υπάρχουν είναι λίγες. Τα κόμματα και οι βουλευτές, αντί να είναι το κόσμημα της δημοκρατίας ενός σύγχρονου και πολιτισμένου ευρωπαϊκού κράτους, έχουν γίνει άξιοι εμπτυσμού, περιφρόνησης και αποδοκιμασίας. Θα έλεγε λοιπόν κανείς πως είναι εύφορο το έδαφος για την καλλιέργεια νέων πολιτικών δυνάμεων και κομμάτων.

Με ελάχιστες όμως εξαιρέσεις, δεν έχουν παρουσιαστεί καινούργιες πολιτικές κινήσεις για να εκτοπίσουν τη φαυλότητα. Ο κατ’ εξοχήν πολιτικοποιημένος ελληνικός λαός φαίνεται ευνουχισμένος. Το ερώτημα λοιπόν που πλανάται εδώ και καιρό στο μυαλό πολλών είναι πώς είναι δυνατόν έπειτα από όλη αυτή την κρίση να μην έχουν βγει νέες πολιτικές δυνάμεις που θα τραβήξουν τη χώρα μακριά από την περιδίνηση θανάτου στην οποία έχει εισέλθει; Η μια-δυο αξιέπαινες προσπάθειες είναι γεγονός ότι απέτυχαν εκλογικά. Αν όμως αναλογιστεί κανείς τα χρονικά περιθώρια και το γεγονός ότι ξεκίνησαν από το μηδέν, δεν θα τις χαρακτήριζε αποτυχίες αλλά ατυχίες.
Παρά την εμφανή όμως ανάγκη δημιουργίας νέων πολιτικών δυνάμεων οι οποίες θα εκφράσουν τη μεγάλη πλειονότητα των Ελλήνων, βλέπουμε ατολμία, εγκατάλειψη και μοιρολατρία. Οι δικαιολογίες που ακούγονται είναι πολλές. Μια απαρίθμηση δεν βλάπτει. Δεν μπορούμε να τα βάλουμε με το πολιτικό κατεστημένο. Τα ΜΜΕ είναι πουλημένα και δεν θα μας στηρίξουν. Δεν θα βρούμε χρήματα που χρειάζονται για τη δημιουργία νέου κόμματος. Αφού κυβερνούν πλέον οι ξένοι. Δεν έχει έρθει ακόμα η στιγμή. Φοβάμαι τη βρωμιά και τη λάσπη που θα μου ρίξουν.

Αυτά και άλλα πολλά προτάσσονται ως δικαιολογίες. Άλλοι πάλι ευελπιστούν χωρίς να το φωνάζουν στην ανάσταση του δικού τους πολιτικού μέντορα για να συνεχίσουν ως άξια τρωκτικά της εξουσίας τον πρώην βίο τους. Οι περισσότερες από αυτές τις δικαιολογίες παραπέμπουν σε βολεμένους ή όχι ακόμα «πεινασμένους» ή σε πολίτες που δυστυχώς αδυνατούν ακόμα και τώρα να εκτιμήσουν την πραγματικότητα. Πώς αλλιώς να εξηγήσουμε την απουσία αντίδρασης; Πώς είναι δυνατόν να μένουμε παρατηρητές στην άνοδο του αριστερού λαϊκισμού, του ψευτο-εθνικού φασισμού, του ρατσισμού, της βίας ή της θρησκοληψίας; Γιατί δεν αντιδρά ο μέσος Έλληνας πολίτης αλλά μοιρολατρικά περιμένει τον θάνατό του μαζί με τον θάνατο των φαύλων κομμάτων του παρελθόντος;

Μια νέα πολιτική κίνηση χρειάζεται πάνω από όλα πίστη στο όνειρο και ενθουσιασμό. Η έλλειψη ενθουσιασμού και οράματος είναι ό,τι χειρότερο. Αν δεν υπάρχει το όνειρο και η προσπάθεια για κάτι καλύτερο, τότε ο θάνατος έχει ήδη επέλθει. Δεν υπάρχει ανάγκη από εθνοσωτήρες αλλά από πολιτικές λογικής μακριά από ιδεολογικές προκαταλήψεις. Οι ερωτήσεις που πρέπει να κάνουμε όλοι μας είναι: Αν όχι τώρα, πότε; Αν όχι εγώ, ποιος;

[ΠΗΓΗ: Ανδρέας Κούτρας, χρηματοοικονομικός αναλυτής, στέλεχος ITC Markets στο Λονδίνο – εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ]